Osteopatia lan-metodo holistikoa da, autoerregulazioa eta organismoaren funtzionamendu egokia bilatzen duena. Egituraren segurtasuna eta sistema osoaren funtzionaltasuna kolokan jartzen duen arazoa aurkitzea du helburu.
Horretarako, hainbat adar lantzen dira: estrukturala, erraietakoa eta garezurrekoa. Betiere disfuntzioan dauden egitura(k) askatzea bilatuz, auto-erregulazioa eta oreka-gaitasuna berreskuratzeko.
Horrela, bada, hainbat egoera edo bizi-esperientzien ondorioz gure organismoak berezkoa duen sendatzeko gaitasuna galtzen duenean osteopatak lagundu egiten dio gaitasun hori berreskuratzen.
Osteopatiak, beraz, organismoaren autoerregulazioa errespetatu eta samurtu egiten du, eta ez du bilatzen irtenbidearen gakoa hainbeste kanpoan nahiz pasibotasunean; esate baterako batzuetan gehiegizkoa den botiken erabileran. Osteopatiak, modu holistiko batean, sustatu eta berreskuratzen ditu batetik homeostasia eta bestetik gorputzeko gihar eta hezurduraren ehunen, erraietako, zirkulazioko, ehun nerbioso eta abarren oreka mekanikoa. Horretarako, arazoa duten ehunei zuzendutako eskuzko teknikak erabiltzen ditu.
Osteopatia estrukturala giharren eta hezurduraren arazoen balioztatze eta harmonizazioan oinarritzen da. Diziplina hau ideia honetan oinarritzen da: giza gorputza unitate integratua da eta beraz, gorputzaren egituran dagoen edozein desorekak eragina izan dezake osasunean eta oro har ongizatean. Eskuzko teknikak erabiltzen dira hezurrekin, giharrekin, artikulazioekin eta ehun konektiboekin lotutako arazoak ebaluatzeko eta tratatzeko. Arazo, ehun eta paziente bakoitzari egokitutako teknikak dira. Tratamendu-saioan etengabe aztertzen da zer teknika aplikatu.
Hainbat teknika erabiltzen dira giharren eta hezurduraren arazoak zuzentzeko eta gorputzeko oreka berreskuratzeko; hala nola, doikuntza osteopatikoa, artikulazioen mobilizazioa, askapen miofaxikoa eta bestelako manipulazio fisikoak.
Erraien funtzioetan parte hartzen duten ehunetan, zuntz-mintzetan, giharretan, organoen arteko lerradura-planoetan, odol-hodietan eta nerbioetan jardutera bideratua dago. Funtzionamendu organikoa ziurtatzen duten ehun guztiek garbi egon behar dute igarobide anatomikoan, eta hori ez da beti gertatzen. Baliteke atxikiduren eta trakzio miofaxisten ondorioz izatea, erraien mugikortasun normala oztopatzen baitute. Eskuzko erraietako teknikek mugikortasun-fluxuan etenak askatzen laguntzen dute, eta horrek oinarri funtzional erabilgarriagoa, emankorragoa eta osasungarriagoa eskaintzen dio organismoari.
Osteopatiaren adar espezifiko bat da, barne-organoekin lotutako afekzioak eta giharren eta hezurduraren sistemarekin dituen loturak sendatzera bideratzen dena. Eskuzko tekniken bidez, barne-organoen mugikortasuna eta funtzioa hobetzea bilatzen da, baita horiekin lotutako osasun-arazoei heltzea ere.
Erraietako osteopatiarekin orekatu daitezkeen gaixotasunetako batzuk hauek dira:
Eskuzko teknikak erabiltzen dira, meninge-mintzen eta likido zefalorrakideoaren bitartez garezurraren mikromugikortasuna eta sakroaren eta garezurraren arteko lotura samurtzeko. Jarrera-nahasmenduen, traumatismoen, giharretako desoreken eta abarren zenbait ondoriok garezurreko nerbioei, arteriei, guruinei eta bestelako ehunei eragin diezaiekete garezurreko zuloetatik igarotzean edo barrualdean bertan. Horrek hainbat ondorio izan ditzake: neuralgiak, ikusteko nahiz entzuteko zailtasunak, guruin-arazoak, bertigoak, migrainak batetik eta bestetik, nerbio-sistema begetatiboaren bitartez, digestio-arazoak, arnasketa-arazoak, baskularrak eta abar..
Terapia honen gakoa ideia honetan datza: garezurrean erritmo bat daukagu, garuna eta bizkarrezur-muina inguratzen dituen likido zefalorrakideoaren fluxuaren erritmo leuna. Osasunaren eta nerbio-sistema zentralaren orekaren adierazletzat jotzen da erritmo hori.
Europar Batasunak finantzatua - NextGenerationEU